Το να «ανοίξουμε» το θέμα της κρίσης μέσα στην τάξη ήταν ...μονόδρομος. Οι εικόνες –είδαμε παιδί του σχολείου να ανασύρει τυρόπιτα από τον κάλαθο και κάποια από τα παιδιά μας να καλύπτουν την ανάγκη τους για δεκατιανό στα κεράσματα των συμμαθητών τους – δημιούργησαν την υποχρέωση να ... «ξεσκεπάσουμε» με διακριτικότητα το πρόβλημα και να δώσουμε λύσεις.

        Επίσης, τα γεγονότα – το ένα τρίτον των γονιών των παιδιών μας ήταν άνεργοι- μας έκαναν να μιλήσουμε ανοιχτά για το πρόβλημα της ανεργίας, να πούμε ότι ...όλοι είναι πιθανό να βρεθούμε σ’ αυτή τη θέση, δεν πρέπει να νιώθουμε αμηχανία γι’ αυτό γιατί ...δεν κρατάει για πάντα. Δυσκολία είναι, θα περάσει. Όλα τα προβλήματα, μέσα στο χρόνο, λύνονται. Όλα. Και ότι ...μπορεί να μην έχουμε λεφτά αλλά ... έχουμε Θεό, έχουμε ο ένας τον άλλον, έχουμε σχολείο, έχουμε, ή μπορούμε να έχουμε, φαγητό, έχουμε τη φύση, το φως, τη χαρά μας.

      Δώσαμε ελπίδα στα παιδιά. Μια ελπίδα που την πήγαν και ... στο σπίτι τους! Άρχισαν να «ανοίγονται» οι γονείς. Να χαλαρώνουν οι ψυχές. Να γίνονται πιο ζωντανές, πιο δημιουργικές και πιο αποτελεσματικές οι σχέσεις γονιών – μαθητών –δασκάλας. Εκτός απ’ την ελπίδα καλλιεργήσαμε στα παιδιά και την ανάγκη της οικονομίας! Αφού τα λεφτά σήμερα είναι σπάνια, δεν πετάμε, δεν χάνουμε ... (Στίβες τα μπουφανάκια που ξέχναγαν παλαιότερα τα παιδιά στο σχολείο, δεκάδες οι πεταμένες γόμες, τα χαμένα μολύβια ...)

 Δώσαμε και ένα τραγούδι για να εκτονώσουμε την ενέργεια που συσσωρεύει η κρίση μέσα μας. Ποιο τραγούδι; «Η κρίση και οι κροίσοι»! Πράγματι τα παιδιά, από την πρώτη μέχρι και την έκτη τάξη το έμαθαν γρήγορα και το    τραγούδησαν με ... αξιοπρόσεκτο ζήλο. Ας το ακούσουμε!...