​

   ΠΙ.Κ.ΠΑ 2017

         ΜΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ, ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ, ΜΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ.

​

    Το internet (Facebook, κ.τ.λ. ...) είναι ...ένα καφενείο! Και τι να πεις ...στο καφενείο! Και πόσο οι κουβέντες του καφενείου μπορούν να πάνε ...παραπέρα! Και πόσο οι κουβέντες του καφενείου μπορούν να γίνουν αντίσταση και να πάνε τα πράγματα ...παραπέρα!

      Όμως ...η ελπίδα, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία! Και λες ...κάτι μπορεί να γίνει, κάποιος μπορεί να το δει, κάποιος ... έστω και ένας, έστω και μία ! ... Το όφελος δε μετριέται με αριθμούς!

    Και ...καταθέτεις την εμπειρία σου! Λοιπόν ...χθες, Παρασκευή 29-12-2017, πήγαμε, μέσω μιας προγραμματισμένης επίσκεψης της Μητροπόλεως Ωρωπού και Φυλής, στο « Κ.Α.Α.Π.» Βούλας (πρώην ΠΙ.Κ.ΠΑ).

  Ατέλειωτες εγκαταστάσεις, μισογκρεμισμένες! Ατέλειωτες εκτάσεις ...απεριποίητες! Και ...παιδιά, παιδιά ριζωμένα στα κρεβατάκια τους! Παιδιά κολλημένα στην ποδιά της δασκάλας τους που ...απεγνωσμένα προσπαθούσε να μοιραστεί.Να βοηθήσει. Να προσφέρει. (Πολλές οι ανάγκες, λίγα τα χέρια!)

Και ... η Πολιτεία ...πού; Η Κοινωνία ...πού; Σε μια προσφορά που κατεβαίνει τα όρια του ελάχιστου; Που περιορίζεται στα όρια του μη ανεκτού;

       Τα παιδιά διώχνουν, με την παρουσία τους, την πρώτη απογοήτευση και ...χαίρονται την προσοχή μας.

Πού να πρωτοστρέψεις τη ματιά σου! Πού να πρωτοπάς; Στην Ισμήνη που ...δεμένη στο αμαξίδιο (δε λέμε καροτσάκι τώρα και ...το λύσαμε το πρόβλημα) ζητάει, με βλέμμα απεγνωσμένο, να της λύσεις τη σφιχτοδεμένη ζώνη; (Την τραβάει για να τη λύσει και ...τη δένει ακόμα περισσότερο. Γιατί τη δένουν; Γιατί ...αν δεν την δέσουν ...εξαφανίζεται! Δεν προβλέπεται γι’ αυτά τα παιδιά δάσκαλος παράλληλης στήριξης ενώ στα  σχολεία, παιδιά και με πολύ ελαφριά προβλήματα, τον έχουν δίπλα τους).

      Στη Μαρία που ...αφημένη και πεσμένη στον καναπέ σε τραβάει για να νιώσει τη ζεστασιά σου;

 Στο  παιδάκι που ...απλωμένο στο κρεβάτι ...κινεί μόνο τα ματάκια του και ραγίζει την ψυχή σου;

 Στον Μαρίνο που ... εγκαταλλειμένος από τα δύο του χρόνια στο ίδρυμα, ανησυχεί μήπως έρθουν να τον πάρουν οι Ρομά γονείς του και τον κάνουν ζητιάνο, όπως τα άλλα έξι αδέλφια του;

Στον Γιαννάκη που χτυπάει με τα χέρια του το κεφάλι του και λέει ... «Μας φέρατε δώρα;»

     «Σαμπουάν! Φέρτε σαμπουάν και αφρόλουτρα!» μας είπαν οι αρμόδιοι όταν τους κοινοποιήσαμε την επικείμενη επίσκεψή μας  και     τους ρωτήσαμε τι θέλουν να τους φέρουμε.

Σαμπουάν; Πού είστε εταιρείες μου; Πού είστε εταιρείες μου ν’ αφήσετε το αναλογούν στα παιδιά μας;

Μια κοινωνική πρόνοια ...άφαντη! Και τα βλέμματα όλων στραμμένα σε οργανώσεις και ιδρύματα που ...πουλάνε! Ναι! Πουλάνε! Βάζεις τον κουμπαρά τους στην εταιρεία σου και ...ανεβαίνεις! Δίνεις το ακίνητό σου ή ...τον οβολό σου και ...φαίνεσαι!

        Ίσως ...δεν έχει προβληθεί όσο έπρεπε το παρόν ίδρυμα. Ίσως! Ίσως ...δεν έφτασε η προβολή ν’ αγγίξει καρδιές και ν’ ανοίξει λογαριασμούς. Ίσως!

Όμως ...μια επίσκεψη, μια επίσκεψη φτάνει για να διαπιστώσεις τα μεγάλα ελλείματα του ιδρύματος και ...τα μεγάλα ελλείματα της καρδιά σου!

Για να διαπιστώσεις ...πόσο ρηχός είσαι! Πόσο ρηχοί είμαστε! Απίστευτη η έκταση της ρηχότητάς μας! Ζούμε σε μία πλάνη. Ζούμε σε μία φαντασίωση.

           Ναι! Πάρτε το τρένο, πάρτε το λεωφορείο, πάρτε τ’ αμάξι, πάρτε ...την ανθρωπιά σας και ...πάτε λίγο παραπέρα. Εκεί, εκεί στη Βούλα. Όχι στη Βούλα των πολυτελών κατοικιών! Όχι στη Βούλα των πολυτελών ξενοδοχείων. Όχι στη Βούλα της αυταπάτης! Στη Βούλα του Κ.Α.Α.Π. (Κέντρο Αποθεραπείας και Αποκατάστασης Παίδων). Στο ιστορικό ...ΠΙ.Κ.ΠΑ!Εκεί ...εκεί θα βρείτε την ανθρωπιά σας! Εκεί! ...

​

Με   αγάπη   Χριστού

Αικατερίνη Γ.   Κωστούλα

Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας

​